‘Ik zie alleen maar kracht’

geplaatst op: 23 november 2021
laatst gewijzigd op: 23 november 2021

‘Na  jaren van diepe ellende was het erop of er onder,’ vertelt Anita. ‘Er dreigde uit huis plaatsing van mijn kinderen en ik was steeds meer veranderd in een hopeloos en hulpeloos hoopje ellende. Tot de dag kwam dat ik besloot te vechten voor de toekomst van mijn gezin. Ik wist dat ik het in mijn eentje niet zou redden. Van mijn bondgenoot Marja kreeg ik het vertrouwen en de ondersteuning die ik nodig had om mijn leven terug te pakken.’

Door: Willemien Ebels

Ik kon wel wat hulp gebruiken

‘Ik ben Anita, 33 jaar en moeder van twee kinderen van 7 en 8 jaar. Ik heb een MBO opleiding Helpende Zorg en Welzijn. Ik werk drie dagen per week in het kader van mijn re-integratie traject en ik wil de zorg weer in, maar ik wil ook als ervaringsdeskundige iets gaan doen met het verhaal waar ik in terecht ben gekomen.

Ik zat in een onrustige periode in mijn leven, ik verwachtte mijn tweede kindje, mijn relatie liep niet goed en  ik kon hulp gebruiken. Ik wilde goed overeind blijven voor mijn kinderen en mezelf. Maar hulp om het zo goed mogelijk zelf te doen kreeg ik niet, ik kreeg iets heel anders. Ik raakte verstrikt in een web van professionals die mijn leven overnamen zonder overleg met mij. Ik was net bevallen van mijn tweede kindje. Ik had op dat moment niet de energie of kracht om te vragen waar zijn jullie mee bezig, wat doen jullie eigenlijk, en waarvoor.

Het dieptepunt kwam toen ik zonder uitleg een test moest doen terwijl ik niet eens wist waarvoor dat was. Ineens kreeg ik de stempel dat ik een verstandelijke beperking zou hebben. Alles werd overgenomen en ik raakte mijn leven kwijt.’

Wat betekenen voor een persoon en een gezin

‘Ik ben Marja. Ik werk al vierentwintig jaar voor Zorgbelang Overijsel. Daarvoor werkte ik twintig jaar in de PR en communicatie en de organisatie van kinderopvang. Ik vind PR leuk, vind het mooi om een goed product te verkopen, maar het moet voor mij wel nut voor mensen hebben. Ik ben echt een mensenmens. Ik zoek altijd de ruimte om iemand echt te zien en te horen. Daarom ben ik in de zorg heel goed op mijn plek, maar ik loop er wel tegen aan dat het steeds meer om geld, targets en deadlines gaat en niet om welzijn.

Toen ik hoorde van het bondgenootschap wilde ik mij daar heel graag voor opgeven. Het leek me prachtig om mijn laatste stukje werkend leven in te vullen in een functie waarin je echt de ruimte krijgt om zelf te bepalen hoe je iets kunt betekenen voor een persoon en het gezin. 

Mijn doel is mensen in hun kracht zetten. Dat doe ik door te luisteren, echt te luisteren. Hoe gaat het met je, waar loop je tegen aan? Daarbij leg ik zoveel mogelijk de regie bij de ander. Wat wil jij en wat heb je nodig?  Dan is mijn volgende vraag;  en wat kan ik hierbij voor jou doen?

Met die ambitie begon ik ook bij Anita. We maakten kennis, ze vertelde haar verhaal. Ik wist niet wat ik hoorde! De situatie waar Anita in terecht was gekomen was bizar. Niet te geloven dat zoiets je kan overkomen.’

Ik vroeg steun en dat pakte verkeerd uit

‘Bij mij werden beslissingen genomen die een enorme invloed hadden op het leven van mijn kinderen en mijzelf terwijl dat helemaal niet nodig was. Ik kreeg een starre kliek van professionals tegenover me, niet naast me. De gezinsvoogd heeft nooit goed geluisterd naar wat ik zo graag wilde vertellen. Ze besloot al snel dat ik niet zelfstandig kon opvoeden en haalde er steeds meer hulp bij.

Het nare is, als je steeds meer hulp krijgt, dan word je meer afhankelijk van wat professionals van je vinden. Als iedereen aangeeft dat je het niet kunt, dan ga je dat bijna geloven. Ik werd steeds kleiner, steeds hulpelozer. Mijn netwerk van familie en vrienden wilde graag helpen, maar door alle regelingen en afspraken was er geen normaal gezinsleven meer en dus konden mensen niet even langskomen voor een kopje thee en wat gezelligheid. Er werden daarnaast ook nog eens zoveel fouten gemaakt, verslagen die ik niet kreeg, of wel  maar die dan helemaal niet klopten.

Ik was met mijn stempel verstandelijk beperkt in de AWBZ beland en dat was tijdelijk stond er in de beschikkingsbrief die ik daarbij kreeg. Maar de AWBZ veranderde in 2015 in de WLZ en ik werd zomaar van de ene regeling in de andere gezet zonder dat iemand nakeek wat de afspraken waren.

De WLZ heeft geen mogelijkheden om er tijdelijk in te zitten. Ineens had ik dus levenslang een indicatie. Ik liet alles gebeuren, had helemaal geen kracht meer. Tot het echt te ver ging, want er dreigde uit huis plaatsing van mijn kinderen. Toen ging bij mij de knop om!

Ik vertelde de gezinsvoogd dat ik dat echt niet liet gebeuren. Toen heb ik overal hulp gezocht en gevonden in de vertrouwenspersoon van het AKJ1 bij wie je klachten over Jeugdzorg kunt bespreken en uiteindelijk heeft die vertrouwenspersoon de bondgenoot voor mij gevonden.’

Deze ervaring heeft ook mij veranderd

Ontzetting, dat was wat ik voelde toen ik het verhaal van Anita hoorde. Dat je als moeder met je kinderen in zo’n slechte film terecht kunt komen. Ik kon op geen enkele manier met vertrouwen naar de professionals om haar heen kijken. Ik zag hoe de gezinsvoogd haar helemaal niet serieus nam en hoe klein ze gemaakt werd.

Wat dat betreft heeft deze ervaring met Anita mijzelf ook  veranderd;  ik ben cynischer geworden. Ik heb nu te vaak gezien dat als je eenmaal met Jeugdzorg in aanraking komt, je je hart moet vasthouden of je je kinderen niet verliest. Je wordt onder een vergrootglas gelegd en dan is er bij iedereen wel wat te vinden.
IK zag hoe Anita in een ongelijke machtsstrijd terecht gekomen was. Het sloop erin, het ging niet meer om hulp voor haar of haar kinderen, het ging om wat zij vonden. We werkten een jaar aan eigen regie terugkrijgen en daarmee ook de kinderen uit de OTS2 houden en we organiseerden eind 2020 een Eigen Kracht Conferentie.’

Mensen om me heen

‘Marja heeft veel kennis, professionele ervaring en levenservaring. Ik vind dat belangrijk voor een bondgenoot. Je hebt dat nodig om er echt voor iemand te kunnen zijn. We gingen mijn netwerk in kaart brengen voor de Eigen Kracht Conferentie. Ik heb een goed netwerk, dat had ik ook vaak aangegeven, maar daar had niemand naar geluisterd. In een Eigen Kracht Conferentie kan niemand daar om heen. Familie, vrienden, Marja; mensen stonden om me heen. Dat werkte, er werd besloten dat ik meer ruimte alleen met mijn kinderen zou krijgen en twee weekenden per maand bij mij in plaats van een. Vier maanden later werd de OTS voor mijn kinderen stopgezet.’

Nooit gewoon lekker samen thuis

‘Al die jaren mocht Anita haar kinderen alleen onder toezicht zien en maar één weekend per maand bij haar. Wat doet dat voor een moeder, dat je niet gewoon met je kinderen thuis kunt zijn? Wat doet dat voor kinderen, als je nooit gewoon met je moeder thuis kunt zijn? Dat ging nu veranderen. De eerste stap om te helen voor Anita en haar kinderen werd gezet. Nu kwam het volgende belangrijke punt.’

Ik wilde van het stempel af

‘Ik wilde van het stempel verstandelijk beperkt af. Dat stempel is tot op de dag van vandaag zo onbegrijpelijk;  ik werkte, had een opleiding, er was nooit en nergens sprake van een beperking  geweest. Nu zat ik vast in de WLZ met een stempel dat mijn leven kapot maakte. Ik ging alle dossiers opvragen, alles nazoeken, op een rijtje zetten, data erbij, brieven schrijven. Uiteindelijk hebben we het CIZ gevraagd om een gesprek om de indicatie voor WLZ- zorg te verwijderen. Ik heb Marja heel hard nodig gehad, met praktische hulp bij het opvragen en doorlezen van alles, bij het schrijven van brieven, maar vooral ook voor de momenten dat ik het bijna niet volhield, me klein voelde en onzeker werd, aan alles begon te twijfelen.

Alles wat er gebeurd is heeft zoveel schade bij me aangericht. Die onzekerheid mocht ik nergens anders laten zien, dan zou dat meteen weer tegen me gebruikt worden. Bij Marja kon het wel, daar ben ik veilig. Zij is er voor mij, staat aan de kant van mij en mijn gezin. En zo kwam de dag dat we – online door corona – het gesprek met de medewerker van CIZ voerden. Ik deed dat niet alleen. Marja was daarbij.’

Tranen in mijn ogen

‘Ik werk al heel lang, ik zie mezelf als een professional. Ik ben betrokken maar niet té.  Nu kreeg ik tranen in mijn ogen van blijdschap toen de medewerker van de CIZ meteen aan het einde van het gesprek aangaf dat hij besloot de indicatie op te heffen. Met die beslissing kreeg Anita haar leven terug.’

We zijn er nog niet

‘Door de Eigen Kracht Conferentie en het verwijderen van het stempel kreeg ik een deel van mijn leven terug dat mij door de politiek en de professionals was ontstolen. We hebben twee van de drie stappen op weg naar mijn vrijheid gewonnen. Maar we zijn er nog niet.’

Laatste obstakel

‘Door het stempel waardoor Anita in de  AWBZ en daarna in de WLZ zat, kreeg ze een bewindvoerder en die is er nog steeds. Het stempel van WLZ is weg, maar de maatregelen werken nog door. De bewindvoerder is er nog niet van overtuigd dat Anita haar financiële zaken zelf op orde kan houden en ook hier missen we het overleg. Wij zoeken dus samen actief dat overleg met de bewindvoerder en zo komt er wel een beetje begrip, maar het verandert te langzaam. Daarom gaan we ook hiervoor naar de rechter.’

Ik heb dat nodig om te verwerken

‘En ik wil nog meer. Ik wil inzage in alle documenten van de rechtbank rond het beschermingsbewind. Ik wil lezen wat er over me gezegd is. Ik wil het zien om het daarna te kunnen laten gaan. Maar omdat de naam van mijn ex er ook in staat mag ik de documenten niet zien vanwege zijn privacy.  Nog steeds gaan de systemen vóór mijn welzijn en wat ik nodig heb om te kunnen verwerken en te kunnen herstellen. Nog steeds zijn regels belangrijker dan een moeder en haar kinderen.’

Zij doet iets wat belangrijk is

‘Ik ga als bondgenoot met Anita mee totdat alles afgerond is en zij haar eigen leven helemaal terug heeft. Daarna hoop ik dat we contact blijven houden en kan zij mij altijd om advies of hulp vragen.  Ik wil haar helpen om haar ervaringsdeskundigheid in te zetten. Anita doet iets wat voor anderen heel belangrijk is. Haar verhaal moet gehoord en gedeeld worden.’

Dit moet niemand mee maken

‘In een tijd dat bijna niemand in me geloofde kreeg ik een bondgenoot. Zij gelooft vanaf het begin in me en helpt me in mijn strijd om mijn leven en mijn gezin terug te krijgen. Marja is belangrijk voor me, als bondgenoot en als mens. Wat ik mee heb moeten maken, dat moet niemand mee hoeven maken. Ik ga daarom mijn ervaringsdeskundigheid inzetten voor anderen.’

Bondgenoten moeten blijven

‘Toen ik als bondgenoot ging werken had ik nooit gedacht dat ik in zo’n situatie terecht zou komen. Het is een van de meest bijzondere ervaringen uit mijn werkend leven en ik heb door de  ruimte en de professionele vrijheid die een bondgenoot krijgt echt iets kunnen betekenen. Wij vinden dus allebei dat de bondgenoten moeten blijven, niet als project maar als structurele regeling.’

Samen naar kracht

‘Ons verhaal delen we om te laten zien wat er gebeurt als het systeem overneemt en veroordeelt.  Ons verhaal laat ook zien wat er gebeurt als je samen naar kracht en eigen regie zoekt. Dat is de waarde van de bondgenoot en dat moet er zijn voor iedereen die dat nodig heeft.’


[1] Advies- en Klachtenbureau jeugdzorg

[2] Onder Toezichtstelling

‹ nieuwsoverzicht
Click to access the login or register cheese