Berichten van Binnen – Willemien Ebels
geplaatst op: 18 maart 2020
laatst gewijzigd op: 18 maart 2020
laatst gewijzigd op: 18 maart 2020
Er waart een spook door onze levens. Het is een spook met een vreemde naam en een onbekend gezicht. Het raakt ons allemaal in alles wat we doen en ineens niet meer kunnen doen. Onwennig en ongerust proberen we te kijken hoe we verder gaan, alsof we allemaal op een onbekende planeet geland zijn.
Vrijdag kreeg ik een berichtje van de zorginstelling waar mijn zoon werkt en deeltijd woont. Er zijn twee keuzes, of hij blijft volledig in de zorginstelling, of ik haal hem naar huis, dan nog tot 31 maart. Hij zit al naast me in de auto op weg naar huis voordat ik heb kunnen nadenken, ik heb gewoon mijn instinct gevolgd. Zo dicht mogelijk bij mij!
Daar zit hij, aan tafel, met grote, bange ogen.
‘Drie weken vakantie want de wereld is heel erg verkouden.’
Wat kan hij daar nou van snappen, ik snap er zelf niets van.
Ik aai hem over zijn lieve krullen, houd hem heel goed vast.
Twee meter afstand bewaren van je gehandicapte kind zonder dat je kunt uitleggen waarom?
Stel je de angst van mijn kind voor als ik zomaar op twee meter afstand van hem zou blijven. Ondenkbaar!
Langzaam dringt het door, dit is niet zomaar voorbij.Dan denk ik na over al die mensen binnen Pilot 5 waarbij ik vanuit de klankbordgroep betrokken ben. Ik stel me de gezinnen voor die net een bondgenoot hebben gekregen, ik stel me de bondgenoot voor die steeds meer in die nieuwe en bijzondere rol groeit.
En nu dan?
Telefoon en app en mail zijn er natuurlijk, maar die vervangen nooit het gesprek aan tafel waarbij we zien hoe het gaat, luisteren en voelen. Er kunnen zijn waar nodig is.Ik stel me de gezinnen voor die het helemaal thuis moeten doen, misschien zonder de hulp van opa en oma, zonder PGB-ers die verkouden of ziek zijn. Alles op je eigen schouders waar al zo veel op ligt. Ik stel me de gezinnen voor die weken niet op bezoek kunnen gaan bij een kwetsbaar familielid, je kind, je broer, je oude ouder.
Onvoorstelbaar.Als we iets leren van leven met zorg dan is het kijken naar wat wel kan.
En zo bellen we met elkaar, de mensen die betrokken zijn bij Pilot 5.
Hoe kunnen we blijven delen als we afstand moeten houden?
Over een ding zijn we het meteen eens, we moeten elkaar blijven vinden, blijven verbinden.Berichten van Binnen.
We willen juist nu delen en verbinden, elkaar elke dag ontmoeten met foto’s en filmpjes, berichten en verhaaltjes. Het samen blijven doen waar dat kan. Dat is waar het bondgenootschap voor staat. Dit is ons eerste idee, een startpunt om samen met jullie te vullen en uit te bouwen.
Samen verder.
Spontaan is het idee ontstaan om een Facebook pagina te maken voor alle mensen die bij Pilot 5 betrokken zijn. Deze is alleen zichtbaar voor de mensen die in de groep zitten en berichten zijn niet openbaar beschikbaar en worden ook niet openbaar gemaakt. Het is een groep voor al die mensen die ervaringen willen delen, iets van zich af willen schrijven, een foto, filmpje willen tonen, een tip of goed idee willen delen of gewoon een vraag willen stellen. Het samen blijven doen waar dat kan, dat is waar het bondgenootschap voor staat.
Het is niet altijd gemakkelijk om de situatie uit te leggen, omdat het een volledig nieuwe situatie is, omdat de situatie van dag tot dag veranderd en omdat we het soms zelf ook niet helemaal begrijpen. Op dit moment staan de eerste filmpjes hierover en berichten al in de groep.
Ben je direct betrokken bij de Pilot en wil je deelnemen aan deze Facebookgroep, meld je aan bij Stefan Hovelynck.
